Ποιος είσαι και πού πας;

Ποιός είσαι; Από πού έρχεσαι; Γιατί είσαι ακόμη εδώ..;

Μικρό αμούστακο παιδάκι σαν είσαι, μπαίνεις στο προαύλιο του Δημοτικού, ντροπαλός και συμμαζεμένος. Πριν προλάβεις να το καταλάβεις, μετά από αρκετές ώρες σε φροντιστήρια μαθαίνοντας αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά..έκθεση, μαθηματικά.. έχεις φτάσεις 18 χρόνων..κι είσαι έτοιμος να πιάσεις μόνος σου το πρώτο φοιτητικό σπίτι. Κι έχοντας ζήσει 18 χρόνια σε φαστ φόργουαρντ, ξαφνικά η μέρα σου είναι άδεια. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας για 2-3 ώρες στο Πανεπιστήμιο, όπου άγνωστος μεταξύ αγνώστων.. αρνείσαι να παρακολουθήσεις το μάθημα γιατί έχεις παρακολουθήσει πολλά ανιαρά μαθήματα τα πρώτα 18χρόνια της ζωής σου.

Και φτάνεις στα 22, τελειώνεις τη σχολή που υποτίθεται επέλεξες. Δεν αισθάνεσαι καθόλου γνώστης του αντικειμένου και αγχώνεσαι μήπως και βρεις δουλειά πάνω στον τομέα σου και δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις. Η καριέρα που ονειρευόσουνα να κάνεις είναι σε χειρότερη μοίρα κι από τον Τιτανικό..

Και μετά φτάνεις τα 23 και λες «μωρέ μήπως να μπω και σε μια άλλη σχολή;»… κι αρχίσουν τα πράγματα να περιπλέκονται όλο και περισσότερο…. για δουλειά ούτε να το συζητάς. ( Και τα φυλλάδια καλά είναι..)

Στα 24, το πράγμα δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Οι φίλοι σου γυρίζουν πίσω στις πόλεις τους.. ζουν ξανά στο παιδικό τους δωμάτιο, φρικάρουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ.. κι εσύ έχεις ξεμείνει στην πόλη που σπούδασες, ψάχνοντας δουλειά ή και προσποιούμενος ότι ψάχνεις!

Κι έχεις φτάσει τα 25 χωρίς να το καταλάβεις.. είσαι πλέον πεπεισμένος ότι δεν ξέρεις τί σου γίνεται και τί θες.. τρως κάθε μέρα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα που είναι και φθηνή και πίνεις μπύρα σε φοιτητομάγαζα σαν να μην υπάρχει αύριο! Έχεις το πτυχίο σου σ’ένα συρτάρι κάπου καταχωνιασμένο και σκέφτεσαι τι πήγε στραβά…

Μήπως είσαι αναίσθητος ή αισιόδοξος. Μπορεί να είσαι και απαισιόδοξος..

Ξεκινάμε λοιπόν εδώ, μαζί «χύμα στο κύμα» μια στήλη για εμάς, για εσάς..για εμένα και για ‘σένα!

Άντε, Καλή μας αρχή και θα τα λέμε συχνά!