Προσπαθώ μέρες τώρα να γράψω κάτι για το bullying. Μα δεν τα κατάφερα..
Το θέμα αυτό το τελευταίο διάστημα, έχει κατακλύσει όλο το διαδίκτυο. Έρευνες, στοιχεία, ορισμοί, κρίσεις κι επικρίσεις.
Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να γράψω έναν ορισμό για την έννοια του bullying, γιατί καλώς ή κακώς είναι κάτι που όλοι μας το έχουμε βιώσει είτε άμεσα είτε έμεσα. Το έχει βιώσει ο συμμαθητής μας, ο τύπος στο διπλανό θρανίο, ο γείτονάς μας, ο φίλος μας. Πολύ πιθανό να το έχουμε βιώσει κι εμείς οι ίδιοι, χωρίς τότε να ήμαστε σε ηλικία να το κατανοήσουμε.
Εγώ θα ήθελα να πω μια ιστορία από το σχολείο που μ’έκανε ν’αλλάξω σαν άνθρωπος και σαν συμμαθητής. Πάμε λοιπόν λίγο πίσω, όχι πολύ, στο δημοτικό..το ανέμελο δημοτικό, εκεί που τα παιδιά είναι πολύ σκληρά το ένα με το άλλο και σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, που όπως όλοι γνωρίζουμε μερικά γεγονότα χαράζονται βαθιά στη μνήμη μας…
Πριν 12-13 χρόνια λοιπόν, πρέπει να ήμουνα κάπου στη μέση του δημοτικού.. είχαμε δηλαδή δημιουργήσει όλοι τις παρέες μας και παίζαμε στα διαλείμματα. Εκείνη την χρονιά,αλλάξαμε δάσκαλο και ήμαστε όλοι πολύ στεναχωρημένοι. Στην τάξη μας, ήμαστε περίπου 20 άτομα..
Είχαμε ένα παιδί όμως στην τάξη, που ήταν αρκετά αποκομμένο από τους υπόλοιπους και αρκετά ιδιαίτερο. Καθότανε μόνο του στα διαλείμματα και πολλές φορές το πειράζαμε (δεν θα βγάλω την ουρά μου απ’έξω).. Ήταν φανερό πως όλοι ΕΜΕΙΣ το θεωρούσαμε αδύναμο κι αυτό μας έκανε ακόμη πιο σκληρούς μαζί του.
Στην πρώτη συνάντησή μας με τον νέο μας δάσκαλο, καθίσαμε όλοι με τους «κολλητούς» μας και τις «κολλητές» μας στα θρανία. Ήτανε τότε βέβαια και η μόδα που τα θρανία τα στοίχιζαν οι δάσκαλοί μας σε «Π» και υπήρχε ένα θρανίο πάντα στη μέση για τους πιο ζωηρούς. ( Πέρασα αρκετές φορές κι εγώ απο κει..). Στο απομονωμένο λοιπόν θρανίο καθότανε εκείνο το ιδιαίτερο παιδί μόνο του. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Δεν έτρεξε καν μαζί μας, όταν βιαστήκαμε να πιάσουμε καλή θέση για τη νέα χρονιά…
Ο δάσκαλος μπήκε στην αίθουσα γελώντας.. μα μόλις αντίκρυσε το θέαμα, φάνηκε πως απογοητεύτηκε. Δεν είπε τίποτα προς στιγμήν.
Τις επόμενες ώρες άρχισε να κατανοεί πιθανότατα τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκότανε ο συμμαθητής μας.
Την επόμενη μέρα όλους μας περίμενε μια έκπληξη!
Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα εκείνη την βάναυση ώρα που ξεκινάνε τα σχολεία ( 8 η ώρα το πρωί) και αντικρύσαμε ένα περίεργο θέαμα. Τα θρανία ήταν ενωμένα ανά δύο, που το ένα κοιτούσε το άλλο, απλωμένα διάσπαρτα σε όλο το μήκος της αίθουσας. Σαστίσαμε όλοι και δεν ξέραμε πού να καθίσουμε, με ποιον να καθίσουμε και για πόσο θα κρατήσει αυτή η «παρωδία»! Στην τελική είχαμε διαλέξει από την προηγούμενη τις θέσεις μας.. κι είχαμε γράψει τα ονόματα μας στα θρανία…
Ο δάσκαλος μας ζήτησε να καθίσουμε όπως θέλουμε. Δεν έθεσε κανένα κριτήριο, δεν μας ήξερε κιόλας σαν μαθητές.. οπότε δεν το πείραζε να κάτσουν και οι ζωηροί με τους ζωηρούς.
Το παιδί που ήταν πάντα απομονωμένο και αποκομμένο από τους υπόλοιπους, πήγε πρώτο και κάθισε σε μία τετράδα. Σιγά σιγά ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι με μεγάλη απογοήτευση.
Ο δάσκαλος αφού ξεκίνησε το μάθημα μας επέστησε την προσοχή λέγοντάς μας, ότι κάθε μήνα για το υπόλοιπο της χρονιάς οι τετράδες θα αλλάζουν, γιατί θέλει όλοι να συνεργαστούμε με όλους και να κάνουμε ομαδικές εργασίες μέσα στην τάξη.
Το πρώτο διάστημα, τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα, κανείς δεν ήθελε να είναι στην ίδια ομάδα με «εκείνο» το παιδί.. όμως σ’εκείνη την ηλικία, το πρώτο αυτό δύσκολο διάστημα κράτησε για πολύ λίγο…
Αρχίσαμε όλοι να κάνουμε παρέα με όλους, δεν ήμαστε όλοι φίλοι, μπορούσαμε όμως να συνεργαζόμαστε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.. και το παιδί «εκείνο» έκανε παρέα πια με όλους.
Σίγουρα υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, όπως είπαμε, σ’εκείνη την ηλικία τα παιδιά είναι πολύ σκληρά το ένα με το άλλο..όμως κατάφερε και αυτό και πολλοί από εμάς να ξεπεράσουμε πολλά πράγματα με τη βοήθεια και την παιδαγωγική μέθοδο του νέου μας δασκάλου.
Στο:Χύμα στο κύμα! Tagged: #featured, bullying, ekfovismos, παιδεία, παιδιά, σχολείο, εκφοβισμός, paideia, paidia, stop bullying, sxoleio
